Είναι άραγε το ότι ένας ολόκληρος λαός στραγγαλίζεται καθημερινά είτε με τάνκς και βομβαρδισμούς, είτε με πείνα και εξαθλίωση?
Είναι το (από πού το πήραν άραγε?) δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύεται από αυτοπυρπολούμενους απελπισμένους, από ρουκέτες, από την οργή που το ίδιο προκάλεσε?
Είναι η περίφημη αυτοσυγκράτηση που πρέπει να δείξουν όλοι, θύτες και θύματα? Σε ποιόν πνιγμένο έχουν πει να μην κλωτσάει το νερό για κρατηθεί στην επιφάνεια?! Σε ποιον κατα συρροή δολοφόνο έχουν πει ποτέ να αυτοσυγκρατηθεί, την ώρα που του οπλίζουν το χέρι με φονικά όπλα τελευταίας τεχνολογίας?
Οι κουβέντες για δημοκρατίες και λοιπές μπαρούφες, έχουν χάσει πλέον το νόημά τους, δεν έχει νόημα να ασχολείσαι πια..Την έννοια της δημοκρατίας την έχουν, όχι απλά κουρελιάσει, της έχουν δώσει άλλο περιεχόμενο. Με το δικό τους λεξιλόγιο κανένας άνθρωπος που οργίζεται δεν πρέπει να συνενοείται.Η πρόκληση επίσης έχει αλλάξει περιεχόμενο, πρόκληση είναι ό,τι δεν ταιριάζει στα μέτρα τους και όχι οι 300 νεκροί..
Αλλά δεν είναι μόνο οι 300 νεκροί Παλαιστίνιοι, γιατί τόσα χρόνια είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί..Είναι αυτό που από την αρχή υπήρχε..Ο στραγγαλισμός όσων τολμούν να σηκώσουν κεφάλι, όσων τολμούν να αγωνίζονται..Αυτό δε θα το συγχωρέσει ποτέ σε κανέναν ο ιμπεριαλισμός. Ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού τρομάζει, γιατί όταν δικαιωθεί θα αποτέλεσει φάρο για όλους εμάς. Τρομάζει και όταν παραμένει αδικαίωτος, γιατί συνεχίζεται, ό,τι και να κάνουν, γιατί εμπνέει. Η οργή μας για ό,τι έγινε στη Γάζα προχθές δεν είναι απλά δεδομένη, βγαίνει από το στόμα μας όπως βγαίνει και το όνομά μας, έτσι απλά. Ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού είναι και δικός μας αγώνας, ενάντια στον ιμπεριαλισμό που σκοτώνει παιδιά, που στραγγαλίζει λαούς, που βουλιάζει στην πείνα και τη φτώχεια τους εργαζόμενους.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
