Γλυκιά μου φραπεδούμπα!

Άσχετο αλλά ως γνήσια σαλονικιά οφείλω να αναρτήσω τον ύμνο του φραπέ, ως ελάχιστο φόρο τιμής στο ρόφημα που τόσα χρόνια μας συντροφεύει..

Πιστεύω εις έναν φραπέ,αφρώδη, παγοκράτορα,

ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,

εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν,

του καφέ συνοδό,

και λιπογενέςτο δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.

Milk εκ βοδώς,αφρόν αληθινόν,

εκ μιξερός ηλεκτρικού χτυπηθέντα,

ού γεννηθέντα,ομοχρήσιμου του φραπέδι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους

και δια την ημετέραν εργασίαν

φυτροθέντα εν καφεοδένδρων

και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου

και αγοράσθη εξ εταιρείας και εσυσκευάσθηκε.

Αγορασθέντα τε υπό ημώνεντός μικρής σακουλίτσας

ή κουτιού ή βαζακίου

Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας

κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηριού

και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.

Και πάλιν άφρισε μετά δόξης

τσίτα κάνων κοιμητούς ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον,το χρήσιμον, το μιξεροκινόν,

το εκ της δεής επαραγόμενοντο

συν ψυγείου και θηκών συνεργαζώμενο,ωστε παρασκευαζώμενο,

παγακίων και υδάτων ψυχρών.

Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.

Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.

Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.

Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.

Αμήν.