κυριακάτικο πρωινό και οι Θάντερκατς

Είμαι μές την τσατίλα..Κυριακή πρωί και έχω ξυπνήσει πολύ νωρίς, με ξύπνησε ο ήχος από τους Θάντερκατς..Θυμάμαι, όταν ήμανε μικρή, έβλεπα ένα βράδυ Θάντερκατς στο σπίτι στο χωρίο και ήρθε μια γειτόνισσα να πει στον παππού ότι πέθανε η αδερφή του, η οποία κάθε φορά που ερχόταν επίσκεψη δε μιλούσε ελληνικά με τη γιαγιά μου και γω πάθαινα σύγχυση, γιατί δεν καταλάβαινα τι λέγαν, παραμόνο το "μπέγκαϊ ότ τούκα", που θα πει "φύγε από δω", το οποίο αναγκαστικά έπρεπε να καταλάβω για να την κάνω και να σταματήσω να ενοχλώ τη γιαγιά μου..
Και κάθομαι τώρα μόνη και πίνω καφέ μόνη, ακούω μόνη τα Άσπρα Κουμπιά, περιμένω να περάσει η ώρα μπας και ξυπνήσει κανένας και πάμε για κανέναν καφέ, μιας και η μέρα έξω είναι υπέροχη..Θα μπορούσα να διαβάσω, αλλά αυτό δεν το κατάφερα ένα χρόνο τώρα, μάλλον ούτε σήμερα είναι η μέρα που θα κάνω τη διαφορά..Έχει μια ψύχρα άλλα δεν μπορώ να ανοίξω τη θέρμανση, γιατί δεν θα έχω να την πληρώσω, δεν έχω πάλι λεφτά εξαιτίας της απεργίας, δεν μπήκε ακόμα ο παχυλός μου μισθός (μπουαχαχαχά), έχω έξω στο μπαλκόνι 5 σακούλες σκουπίδια, μην τα κατεβάσω και συνεισφέρω και εγώ το λιθαράκι μου στα βουνά από σκουπίδια, αγχώνομαι μην ανέβει καμία γάτα και τρυπήσει τις σακούλες και μετά γεμίσει ο τόπος σκουπίδια, μα πιο πολύ φοβάμαι τα ποντίκια, οπότε αν είναι κάτι να έρθει, ας είναι μια γάτα, δε βαριέσαι...
Αν είχα αυτοκίνητο και ήξερα να το οδηγώ, θα πήγαινα να πιω καφέ στα Σκόπια, σιγά την απόσταση, 4 ώρες δρόμος,θα το γκάζωνα και λίγο, θα έφτανα μάνι-μάνι..Αν είχα όρεξη, θα διάβαζα τις φωτοτυπίες που έβγαλα για τις αποφάσεις επί του εθνικού ζητήματος των παρτιζάνων στην Κροατία, αλλά μου ρχεται να βάλω τα κλάματα κάθε φορά που συναντάω την τραγική αυτοπεποίθηση των γιουγκοσλάβων, εδώ δεν έχει μείνει κολυμπιθρόξυλο και μόνον εγώ ασχολούμαι με το πώς κατάφεραν και επανενώθηκαν το 1945..με τι ψυχολογία, να αναλύσω τα ζητήματα, η ευαίσθητη!
έτσι την έπαθα και με τα ρώσικα.Χρόνια και χρόνια στα βιβλία μάθαινα ρώσικα, όπου τα παιδάκια, που ήταν από όλο τον κόσμο, τους άρεσε το διάβασμα, ο αθλητισμός και η ειρήνη, και μετά τις ανατροπές, στα βιβλία που είχα στη σχολή, ήρθε η ηλίθια η Τζέιν, η αμερικάνα στη Ρωσία και ανακάλυπτε τα γκούλαγκ...15 χρόνια από τη ζωή μου έφαγα με τα ρώσικα για να με ξενερώσει η ηλίθια η Τζέιν, πάλι καλά που τα θυμόμουν και περνούσα τα μαθήματα χωρίς πολύ κόπο..
Δέκα και είκοσι πήγε η ώρα και είμαι σίγουρη πως κανείς δεν έχει ξυπνήσει, τα πίναμε χθες και είναι λογικό..Άσε που χθες έμαθα και το απίθανο, ότι παίζει να είμαι πρωτοετής φοιτήτρια στο ιστορικό, αύριο θα μάθουμε σίγουρα..Αν ισχύει αυτό, θα πάω να παίξω Τζόκερ γιατί θα μου κάτσει σίγουρα, δίπλα στη λέξη κωλόφαρδος θα πρέπει να έχει τη φάτσα μου, αν και γενικά, αυτά δε γίνονται αλλά ποτέ δεν ξέρεις..
Γενικώς, βρίσκομαι σε αδιέξοδο..Κυριακή πρωί και κάθομαι μόνη μου, βαρέθηκα να λέω στον εαυτό μου πόσο μεγάλο ρεμάλι είμαι, βαρέθηκα να θέλω να φεύγω όλη την ώρα και να μένω πάντα εδώ, βαρέθηκα να θυμάμαι, βαρέθηκα να μην μπορώ να ανοίξω τα βιβλία μου, βαρέθηκα να τα κοιτάω από μακριά και να σκέφτομαι...
Μηδέν εις το πηλίκο..κι όλα αυτά από τους παλιοθάντερκατς, που μου χάλασαν τη μέρα, χωρίς να το θέλουν βέβαια, αλλά κι αυτοί δεν ήξεραν σε πόσο περίεργα αυτιά ήχησαν..Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς τώρα, Κυριακή πρωί, εύχομαι όμως να κοιμάστε ή τέλοσπάντων να κάνετε κάτι με κόσμο γύρω σας!
ΥΓ. Στη φωτό, η μελαγχολική μου πόλη.