καραβάνι αλληλεγγύης της ΠΟΔΝ

Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για το καραβάνι αλληλεγγύης στα Βαλκάνια..Ήταν από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής μου..Τα χιλιόμετρα ήταν άπειρα, οι δρόμοι (πιο σωστά-οι καρόδρομοι)δεν τελείωναν ποτέ, η ταλαιπωρία απίστευτη, κι όμως άξιζε την κάθε σπιθαμή που διανύσαμε στη βαλκανική μας χερσόνησο!
Αφού περάσαμε τη Βουλγαρία, τα σύνορα με τη Σερβία (λαδώνοντας έναν μπάστο σέρβο με φυστίκια-ευτυχώς δεν πήρε τα αγαπημένα μου κάσιους!), φτάσαμε Βελιγράδι. Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε με την SKOJ (Ένωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Γιουγκοσλαβίας)και στη πλατεία της Σλάβια, πραγματοποιήσαμε την κινητοποίησή μας, ανοίξαμε το τεράστιο πανώ της ΠΟΔΝ και επειδή δε μας άφησαν να πάμε στην αμερικάνικη πρεσβεία (θα σας μπουζουριάζουμε παιδιά και είστε κρίμα, μας είπαν) κάναμε μια γύρα ένα τετράγωνο με τους σέρβους συντρόφους. Ακολούθησε συζήτηση για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και η πάντα τρομερά χρήσιμη ανταλλαγή εμπειρίας για τα διάφορα ζητήματα που απασχολούν την σέρβικη κοινωνία, τη νεολαία κτλ. Προλάβαμε και ήπιαμε έναν καφέ, πριν ξεκινήσουμε το (μαρτυρικό) ταξίδι προς Κροατία...


Κροατία λοιπόν..Χώρα με πλούσια συντηριτική παράδοση!Γνωστή για το αμαρτωλό της παρελθόν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εδώ και 17 χρόνια, από τότε που έγινε ανεξάρτητη, το πάνω χέρι το έχουν οι συντηριτικοί του HDZ, οι οποίοι τώρα έβαλαν τη μάσκα του νορμάλ δεξιού, κρύβωντας το εθνικιστικό και βαθειά συντηρητικό τους πρόσωπο. Έξω δηλαδή το παίζουν φιλελεύθεροι δημοκράτες, μέσα είναι Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια. Πάντα ήθελα να δω πώς έχουν τα πράγματα στην Κροατία και μας έλαχε να βρεθούμε σε αυτή τη χώρα, τη μέρα ο Μπούς έκανε μια βίζιτα στο Ζάγκρεμπ...
Σύνορα Κροατίας, τα μάθαμε καλά, σαν την παλάμη μας!Γίναμε φίλοι με τους μπάτσους τις 5 ώρες και 20 λεπτά που μας κράτησαν για να βεβαιωθούν ότι δεν είμαστε ανατρεπτικά στοιχεία! Σκάσαμε από το κατούρημα και το χαρμάνιασμα για κανα δύο ώρες, μιας και δε μας άφηναν να πάμε ούτε τουαλέτα, ούτε να βγούμε έξω να καπνίσουμε. Ψάξαν τα πράγματά μας, βγάλαν έξω τα πάντα, από τις μπιτζάμες, μέχρι σώβρακα και κάλτσες, ψάχνωντας "ντοκουμέντα". Φέραν και δυο σκυλιά, τον Γκέκα και τον Μήτσο, τα οποία επί μία ώρα μύριζαν το λεωφορείο, τις ζάντες του, τα αμορτισέρ, τη μηχανή, τα πάντα. Δε μας λέγαν ούτε γιατί μας κρατάνε, ούτε ποιός είναι ο υπέυθυνος, ούτε πόσο μαλα@@ες μπορεί να είναι..Στην πρεσβεία μας, που τη βάλαμε να πάρει τηλέφωνο, είπαν ότι είναι έλεγχος ρουτίνας απλά τώρα είναι λίγο πιο αυστηρός, λόγω επίσκεψης Μπους. Βρήκαν και το τεράστιο πανώ της ΠΟΔΝ..Μας είπαν να το ανοίξουμε, αλλά επειδή ήταν τεράστιο βρεθήκαμε όλη η αποστολή να κρατάμε με πολλή περηφάνια το πανώ που έγραφε "Παλεύουμε για ειρηνικά Βαλκάνια, ενάντια στις βάσεις και τον ιμπεριαλισμό" στα σύνορα της Κροατίας..
Τιπ της βραδιάς, ο Κροάτης μπάτσος, Γκούφι..Το ψηλό, ξανθό αγόρι κατευθείαν βγαλμένο από τη σχολή αστυφυλάκων, βλαχαδερό, που δεν ήξερε την Γιουγκοπλάστικα και τον Κούκοτς, γιατί αυτός παρακολουθήσε μόνο ultimate sports, το γίδι, κατέχει το κόπιράιτ της ατάκας "κρος γιορ λέγκς, άμα κατουριέσαι μωρή" και "μην κάνεις το έξυπνο, δις ιζ δε πολίς". Έπεσε πολύ γέλιο, σκεφτόμασταν να παίξουμε μακριά γαϊδούρα αλλά σκεφτήκαμε ότι οι κομπλεξικοί μπάτσοι δε θα εκτιμούσαν το παιχνίδι, πάντως οι κροάτες πρέπει να απόρησαν γιατί αυτά τα παιδιά δεν τουρτούριζαν από το φόβο τους, απεναντίας περνούσαν καλά και όλο γελούσαν... Αφού πέρασαν οι 5 ώρες και τα είκοσι λεπτά, πήγαμε να φύγουμε αλλά το λεωφορείο δεν έπαιρνε μπρος, και έτσι τα αγόρια μας αναγκάστηκαν να το σπρώξουν!Ευτυχώς πήρε και φύγαμε για Ζάγκρεμπ με συνοδεία μπάτσων φυσικά, μη και κάνουμε τίποτα το ανατρεπτικό στο δρόμο!


Το επόμενο πρωί, σηκωθήκαμε να πάμε να βρούμε τους Κροάτες συντρόφους..Ω ναι!Ήταν το πιο ωραίο θέαμα της ζωής μου!Κροάτες κομμουνιστές!Υπάρχουν και αντιστέκονται, παρόλα τα προβλήματα, παρόλη την τρομοκρατία!Με συνοδεία μπάτσων, μην και κάνουμε τίποτα ανατρεπτικό στο δρόμο, πήγαμε στη συνάντηση. Αφού τελείωσε η συνάντηση με τα παιδιά στην αίθουσα του κέντρου της Τσέχικης μειονότητας, φύγαμε και με συνοδεία των ξενερωμένων πλέον μπάτσων (γιατί τελικά δεν ήμασταν τόσο ανατρεπτικοί και τζάμπα τους τρέχανε, όπως είπαν), πήγαμε στο νεκροταφείο του Μιρογκόι..Ανάμεσα στο μνημείο για τα θύματα του φασισμού, που το είχαν ανατινάξει πριν δυο χρόνια, τους λιτούς τάφους των παρτιζάνων με τα λουλούδια, που κάποιος αμετανόητος άφησε, βρήκαμε και τον τάφο του Ντάζεν Πέτροβιτς...Ένα όνειρο ζωής πραγματοποιήθηκε!Άφησα μια μικρή πετρούλα, γιατί δεν είχα ούτε λουλούδι, ούτε κεράκι..



Έπειτα πήγαμε στο χωρίο που γεννήθηκε ο Τίτο, χωρίς μπάτσους αυτή τη φορά, αν και μας περίμεναν άλλοι μπάτσοι εκεί στο χωρίο..Κάτσαμε, τα είπαμε με τους συντρόφους, χωρίς άγχος και μετά από κάποιες ώρες ξεκινήσαμε το (μαρτυρικό και ατελείωτο) ταξίδι για Βουκουρέστι...

Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε κανα 20ωρο στους καρόδρομους, όταν επιτέλους φτάσαμε στα σύνορα Σερβίας-Ρουμανίας..

Και τι γίνεται εκεί;!Μας λένε οι ρουμάνοι, κατεβείτε, βγάλτε τα πράγματα και περιμένετε!Όχι ρε φίλε, λέμε, χέσε μας και συ τώρα!Ευτυχώς οι ρουμάνοι ήταν πιο κουλ από τους κροάτες, μας δώσαν και λεφτά να πάρουμε καφέ!Είχε πέσει σύρμα για το λεωφορείο μας παντού αλλά φαινόταν ότι οι ρουμάνοι απλά εκτελούσαν εντολές και όχι θεάρεστο έργο, όπως οι Κροάτες! Μετά άπό 2 ώρες και 30 λεπτά μας άφησαν να φύγουμε, οι ευγενέστατοι κατά τα άλλα ρουμάνοι...
Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε και με 7 ώρες καθυστερηση φτάσαμε στο Βουκουρέστι, το οποίο ήταν γεμάτο με σημαίες του ΝΑΤΟ, λόγω συνόδου, εκεί ντε που ο Κωστάκης είπε το αθάνατο ΟΧΙ στην είσοδο των βλαχαδερών σκοπιανών στο ΝΑΤΟ..Επειδή αργήσαμε να φτάσουμε κάναμε μόνο τη συζήτηση με τους ρουμάνους συντρόφους, φάγαμε και ξεραθήκαμε στο ύπνο...


Την επόμενη μέρα, αφού αποχαιρετήσαμε τους συντρόφους από τις άλλες χώρες, ξεκινήσαμε να έρθουμε Ελλάδα. Η Βουλγαρία ήταν πανέμορφη, ο ήλιος έλαμπε και μετά από κάμποσες ώρες φτάσαμε στα σύνορα της Ελλάδας..Έδωσα περιθώρειο στον έλληνα μπάτσο 4 λέπτα για τον έλεγχο των διαβατηρίων, αλλιώς θα τα έκανα όλα καλοκαιρινά, θα την πλήρωνε αυτός για όλους τους αλλοδαπούς συναδέλφους του! Στα 5 λεπτά είχαμε φύγει...
Πέρα από την καταδίκη του ιμπεριαλισμού, που τόσο έχει ματώσει τη χερσόνησό μας, την έκφραση αλληλεγγύης τόσο στους συντρόφους που δρουν κάτω από απίστευτες συνθήκες τρομοκρατίας και αναμετριούνται με αμέτρητες δυσκολίες καθημερινά αλλά και στους λαούς της περιοχής, πήρα και γω πολύ κουράγιο από αυτό το καραβάνι..Γιατί πλέον ξέρω, το είδα με τα μάτια μου..πρώτον, φοβούνται, μας τρέμουν!Για αυτό και αντιμετώπιζαν 20 παιδιά λες και ήμασταν δεν ξέρω γω τι. Φοβούνται, ακόμα και δυο τρία παιδιά στη χώρα τους, που πάνε κόντρα στο ρεύμα. Δεύτερο, είναι αυτά τα δυο τρία παιδιά, οι σύντροφοί μας που συνατήσαμε στην Κροατία, οι διψασμένοι και τρελλαμένοι Σέρβοι σύντροφοι, που μου δώσαν εμένα το περισσότερο κουράγιο..Γιατί ξέρω ότι τα αγαπημένα μου Βαλκάνια, η αγαπημένη μου Γιουγκσλαβία θα βρει τη λύση και τη λύτρωση από τα δεσμά και τη μπότα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ μόνο μέσα από τη δράση τη δική τους..Ακόμα και τώρα, που είναι λίγοι και αδύναμοι, ακόμα και τώρα που μπορεί να φοβούνται, υπάρχουν και αντιστέκονται..Υπάρχουν και δείχνουν το δρόμο. Τι πιο αισιόδοξο από το να ξέρεις πως αυτή την ώρα που εσύ γράφεις ή διαβάζεις, κάποιοι άνθρωποι στη γειτονιά σου παλεύουν για τον ίδιο στόχο όπως και συ, για Βαλκάνια ειρηνικά, χωρίς βάσεις, χωρίς ξένους στρατούς, χωρίς φτώχεια, για την ειρήνη, τη φιλία, τα δικαιώματα του εργαζόμενου κοσμάκι!
Συνεχίζουμε όλοι λοιπόν, ακόμα πιο αισιόδοξα, με περισσότερο πείσμα, ο καθένας στη χώρα του, για να προσφέρουμε όλοι το λιθαράκι μας, για να γυρίσει ο ήλιος, για να ξημερώσει άνοιξη στην πανέμορφη χερσόνησό μας, στον κόσμο ολόκληρο!


ΥΓ. Οι φωτό είναι από το φλικρ, του Τεό, σε επόμενα κείμενα θα έχω πιο πολλές καθώς και περισσότερες λεπτομέριες τόσο για την κατάσταση στις χώρες που επισκεφτήκαμε, όσο και για το περιεχόμενο των συναντήσεων.