6 λόγοι να καταλάβεις

Κυριακή βράδυ, Ιούλης μήνας...Η Σαλονίκη είναι άδεια, η συννεφιά και η απογευματινή βροχή με ρίξαν σε βαθιά μελαγχολία απόψε...Ήταν ένα πολύ εποικοδομητικό σαββατοκύριακο: πρώτον, συνειδητοποιείς ότι δε χρειάζεται να ρωτάς τον άλλο συνέχεια "μ'αγαπάάάάάάς?" για να δεις άμα σ' αγαπάει. Αρκεί να δεις τον άλλο να 'χει τα μάτια ανοιχτά 7 η ώρα το πρωί, για να δει ότι κοιμάσαι επιτέλους...

Δεύτερον, συνειδητοποιείς ότι οι μαλάκες είναι παντού αλλά οι πιο μεγάλοι μαλάκες είναι ακριβώς δίπλα σου. Αργά τη νύχτα, δίπλα στη σκηνή σου και γκαρίζουν μιλώντας για μπάφους και αδιαφορώντας για το αν όλοι τριγύρω κοιμούνται..Χέστηκαν..Την επόμενη, όταν γυρίσουν στην πανηλίθια καθημερινότητά τους, θα λένε "μαλάκαααα!περάσαμε τέλεια στο Ποσείδι!" Πρώτα ο εαυτός μας και άμα το φέρει η στιγμή, πρώτα οι μαλάκες οι φίλοι μας και πάντα τελευταίος ο υπόλοιπος κόσμος..Μέχρι εκεί φτάνει η "εναλλαχτικότητά" τους, μέχρι εκεί φτάνει η μαστουρωμένη, μηδενιστική αλλά ταυτόχρονα και τόσο "μαλάκα, τους έχω όλους χεσμένους" λογική τους...Δε βαριέσαι..Κωλόπαιδο φαίνεσαι ακόμα και μέσα στη νύχτα.

Τρίτον, συνειδητοποιείς πόσο εντελώς ηλίθιος κόσμος κυκλοφορεί εκεί έξω..τόσο ηλίθιος που μπορεί να σκοτωθεί εξαιτίας της ηλιθιότητάς του αλλά την ίδια στιγμή να πάρει και άλλους πέντε στο λαιμό του..Επειδή είναι ηλίθιος..Επειδή είσαι μια θεία, που προσπαθείς να περάσεις επαρχιακό δρόμο της Χαλκιδικής, Κυριακή απόγευμα, αλλά κοιτάς μόνο τη μία λωρίδα κυκλοφορίας..Η άλλη δεν υπάρχει..Η άλλη εξαφανίστηκε..Κι ας έρχονταν από αυτήν, την άλλη λωρίδα η Παρτιζάνα και οι άνθρωποι που αγαπάει..Χέστηκες..Εσύ θέλεις να περάσεις απέναντι...Ευτυχώς για όλους πέρασες απέναντι και μεις συνεχίσαμε, έχοντας χάσει δέκα χρόνια από τη ζωή μας...

Τέταρτον, συνειδητοποιείς ότι δεν παίζει ποτέ να ξεκολήσεις από τη Γιούγκα, γιατί η Γιούγκα, για έναν παράξενο λόγο, σου θυμίζει καλοκαίρι..Όχι όμως ένα οποιοδήποτε καλοκαίρι...Εκείνο το καλοκαίρι, όπως το είχες στο μυαλό σου όταν ήσουν μικρός και το περίμενες πώς και πώς, το καλοκαίρι που έπαιζες όλη μέρα στη γειτονιά με τα παιδάκια και μετά πήγες θάλασσα, έχοντας πάντα στο νου σου να μετράς τα παγωτά και τα μπάνια που έκανες, γιατί άμα γύριζες στο σχολείο τα άλλα παιδάκια θα σε ρωτούσαν 'πόσα παγωτά έφαγες εσύ το καλοκαίρι;!". Αυτό το καλοκαίρι, που στο βάθος των αναμνήσεών σου είναι χρυσαφί, είναι η άμμος και ο χαρούμενος κόσμος να λιάζεται πάνω της. Αυτή είναι η Γιούγκα...Κι αυτή η Γιούγκα υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό μου..

Γιατί, πέμπτον, συνειδητοποιείς ότι αυτή η Γιούγκα, που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό σου, αρχίζει και ξεθωριάζει, αρχίζει και χάνεται στο χρόνο...Δεν την βρίσκεις πουθενά, παρά μόνο τυχαία, εκεί που καθαρίζεις το σπίτι μιας θείας που μάζευε χαρτούρα και ανάμεσα στα άλλα βρίσκεις και ένα φυλλάδιο του γιουγκοσλαβικού ΕΟΤ να σου λέει πόσο παραδεισένιος προορισμός είναι η Γιούγκα, πως τα νερά της είναι φημισμένα και τα φαράγγια των ποταμών της, τα πιο βαθιά στον κόσμο..Θέλεις να κλάψεις γιατί νιώθεις μόνος και η Γιούγκα δεν υπάρχει πια πουθενά, ίσως βέβαια να την βρεις στις αντιφάσεις των φίλων σου: "Άσε και ξέρεις τι καλά περνούσαμε τότε;!" για να θυμηθεί μετά αυτό που του μάθανε καλά τόσα χρόνια "Ναι, αλλά ας μείνει ο καθένας μόνος του"...Είναι η βιογραφία του Τίτο, φάτσα κάρτα στη βιβλιοθήκη, του ψεύτη Παρτιζάνου Τίτο, που όμως δεν μπορώ να σου δανείσω γιατί ήταν του παππού και μόνο έτσι θυμάμαι τον παππού, γιατί ο παππούς ήταν λάτρης του ψεύτη Παρτιζάνου Τίτο..Είχε κρύο και έβρεχε στο Βελιγράδι κι ας ήταν Ιούλης μήνας, κι ας βρισκόμασταν στην καρδία του καλοκαιριού...

Αυτή η βιογραφία, φάτσα κάρτα στη βιβλιοθήκη είναι το έκτο πράγμα που συνειδητοποιείς, εκεί που κάθεσαι στην παραλία, νύχτα και η παρέα λέει τρομαχτικές ιστορίες..Συνειδητοποιείς ότι η πιο τρομαχτική ιστορία που έχεις να πεις είναι μια ιστορία που κανείς, εκτός από σένα, δε θα τρομάξει..Είναι αυτή η εναλλαγή, το ζεστό και χαρούμενο καλοκαίρι που γίνεται βροχερό και συννεφιασμένο απόγευμα Κυριακής, Ιούλη μήνα στη Σαλονίκη..Αυτό είναι το πιο τρομαχτικό που θα μπορούσα να πω, το τέλος της Γιούγκας, το τέλος μιας καλοκαιρινής μέρας..