Ξέχνα, αν μπορείς!

Πολλές φορές έκανα πράματα για να πω απλά ότι τα έκανα, για να πω πως ήμουν και ‘γω εκεί. Και τώρα, Ιούνης 2005, λέω «ήμουν και ‘γώ εκεί». Στη συναυλία των Bijelo Dugme στο Βελιγράδι. Χιλιάδες κόσμου, δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο, να φτάνουν σαν το ποτάμι, χιλιάδες, ασταμάτητα, για να ακούσουν το πιο δημοφιλές συγκρότημα της πρώην χώρας. Μια θάλασσα ο κόσμος, να μην μπορείς να δεις που τελειώνει, λαός που παρέλυσε την πόλη από νωρίς το απόγευμα. Όλοι να είναι εκεί, να έχουν έρθει από παντού, για να δουν το θρύλο ζωντανό, άλλοι για μια τελευταία φορά, άλλοι για πρώτη και τελευταία φορά, για πάντα. Ήμουν και ‘γω εκεί, αν και δεν είμαι από κει. Ταξίδευα μια ολόκληρη μέρα, περίμενα τέσσερεις ώρες υπομονετικά, περπάτησα χωρίς παράπονο, αν και δεν ένιωθα τα πόδια μου, όλη την πόλη. Χωρίς παράπονο. Εγώ δεν ξέρω γιατί ήμουν εκεί. Τι ήταν αυτό που με παρακίνησε να πάω σε αυτή την συναυλία, στην άλλη άκρη της χερσονήσου. Δεν ξέρω γιατί ήταν και αυτοί, οι πάνω από 200.000 εκεί. Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω αυτό το λαό, μα πάντα έχανα το δρόμο.. Εγώ δεν έχει σημασία γιατί ήμουν εκεί. Δεν είμαι παρά μια καλή γειτόνισσα, που πάντα θα έχει δανείσει λίγη ζάχαρη. Μου αρκεί αυτό. Δεν ξέρω επίσης αν έχει σημασία να καταλάβει κανείς γιατί ήταν και όλοι οι άλλοι εκεί. Κανείς όμως δεν μπορεί να αντισταθεί στις ερμηνείες.
Πιστεύω πώς ήταν αυτός ο λυγμός, τα μάτια μου που βούρκωσαν, όταν ο Μπέμπεκ τραγούδησε το τραγούδι που ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω και να ξεχωρίσω τις λέξεις, παρά μόνο τη φράση «μπορούσε και καλύτερα». Όταν τραγουδούσε αυτό το τραγούδι και στην τεράστια οθόνη, κάπου ανάμεσα στα πλήθη έδειξε την παλιά σημαία με το κόκκινο αστέρι. Τότε, που το κόκκινο αστέρι ξεσήκωσε τον ενθουσιασμό του κόσμου και πέσαν βροχή τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που οι χιλιάδες ήταν εκεί. Γιατί οι Bijelo Dugme θυμίζουν τα χρόνια που το κόκκινο αστέρι κυμάτιζε πάνω από τις ζωές τους. Τότε που η ζωή ήταν ζωή, το καλοκαίρι σήμαινε θάλασσα και ο Απρίλης ήταν απλά ένας μήνας της άνοιξης. Τότε που ζούσαν όλοι μαζί και άκουγαν τους δίσκους τους με τους φίλους τους. Φίλους που τώρα χάθηκαν και δεν πήγαν στη συναυλία, δεν ξανάκουσαν τους Bijelo Dugme, φίλους και αδέλφια που ήταν πολύ μακριά για να φτάσουν. Τότε, αυτό το «τότε», που ακούν τα παιδιά από τους γονείς τους χρόνια τώρα και μεγαλώνουν με ιστορίες για κάποιους καιρούς που ‘τότε ήταν καλύτερα’.
Σαν είδα τους τραγουδιστές να πιάνουν το μικρόφωνο και να τραγουδάνε, ο ένας με νεύρο, άλλος με τα μάτια του να δείχνουν βουρκωμένα, ο άλλος σα να ζωγράφιζε με τα χέρια τα τραγούδια στον αέρα, πίστεψα ότι όλοι αυτοί έχουν τη δύναμη να ενώσουν τα κομμάτια πάλι, με μια μόνο τους λέξη. Ότι εκεί πάνω στη σκηνή, κάτι αρνιόταν πεισματικά να πεθάνει. Ήσυχα αναπνέει ακόμα. Δεν ξέρω αν και οι χιλιάδες ένιωσαν έτσι, όπως εγώ. Ίσως ο τυπάς που αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που ζούσε, φώναζε «καταλαβαίνεις ρε τι ακούμε;!», ίσως η κοπελιά που έφερε τη σημαία με το κόκκινο αστέρι, να ένιωσαν όπως και εγώ. Ίσως και οι χιλιάδες να ένιωθαν όπως εγώ, γιατί ζητούσαν πεισματικά ένα και μοναδικό τραγούδι «Γιουγκοσλαβία, σήκω να σ’ακούσουν!». Δεν τους έκαναν τη χάρη να το τραγουδήσουν, ίσως γιατί ‘πάντα ήταν πολιτικά σωστοί’ και πια αυτή η χώρα δεν υπάρχει.
Ο Μπρέγκοβιτς είπε πως αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τραγουδούσαν μαζί. Διάφοροι έγραψαν πως αυτό είναι το τέλος. Μα πραγματικά ποιο τέλος;! Αν πριν 15 χρόνια ήταν το «τέλος», τότε πώς εξηγούν αυτούς τους χιλιάδες, πώς εξηγούν αυτές τις τρεις μοναδικές συναυλίες τόσα χρόνια μετά; Όσο κι αν οι άνθρωποι εδώ προσπαθούν να ξεφύγουν, να τρέξουν μακριά, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τους αλλάξουν και να τους πάρουν την ψυχή, δεν μπορούν να ξεχάσουν, ούτε να σταματήσουν να κλαίνε σαν βλέπουν το κόκκινο αστέρι, όταν ακούν τους Bijelo Dugme. Κι αυτό είναι που μένει. Κι αυτό είναι η απόλυτη αλήθεια, όσα βιβλία κι αν κάψουν, όσα βιβλία κι αν γράψουν. Και για’μένα, ίσως αυτή η αλήθεια είναι που με παρακίνησε να διασχίσω όλη τη χερσόνησο για να ακούσω, για να είμαι εκεί. Η αλήθεια που με κάνει να κλαίω, κι ας μην είμαι από εκεί, κι ας είπα πολλές φορές πως την αφήνω αυτή τη χώρα μια και καλή. Η αλήθεια που ακόμα με συνταράζει, κι ας πέρασαν τα χρόνια, κι ας μεγάλωσα. Η αλήθεια που γίνεται ελπίδα, ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι να θυμούνται τη μεγαλύτερη χώρα των Βαλκανίων με αγάπη. Ελπίδα και κουράγιο για μένα να συνεχίσω, να μη σταματήσω να κάνω ό,τι κάνω, να μην σβήσω ό,τι έκανα. Δε χρειάζεται να σώσω τίποτα. Υπάρχει και αντιστέκεται. Μένει πάντα εκεί, να συνταράζει τα πλήθη, όπως οι Bijelo Dugme.

Βελιγράδι, Ιούνης 2005.

Χωρίς τσίπα!

«Αισθανόμαστε δικαιωμένοι ύστερα από 15 χρόνια, που όταν κόντρα στο ρεύμα τότε, είχαμε πει με ευθύτητα ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Και τότε κατηγορηθήκαμε ως ανθέλληνες»!
Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας, για τη θέση του κόμματός του γύρω από την ονομασία της ΠΓΔΜ. Η πλήρης αντιρστοφή της πραγματικότητας!Όχι δεν ήταν αυτοί που συμμετείχαν στα εθνικιστικά συλαλλητήρια!Όχι δεν είναι η δική τους υπογραφή κάτω από κάτι αποφάσεις που ζητούσαν να μην "καπηλευτούν" οι Σκοπιανοί τη λέξη Μακεδονία! Όχι δεν ήταν αυτοί που ξεστόμισαν το "είμαστε όλοι εδώ, πλην Λακεδαιμονίων!(το ΚΚΕ δηλαδή). Όχι δεν είναι αυτοί που εκτιμούσαν ότι τα συλαλλητήρια στη Θεσσαλονίκη ήταν "ώριμα και καθόλου επιθετικά", κι ας τρανταζόταν ο κόσμος από συνθήματα "Τσεκούρι και φωτιά στα γυφτοσκοπιανά σκυλιά". Όχι δεν ήταν αυτοί!Μάλλον ποντάρουν στο γεγονός ότι οι μικροαστοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, στους οποίους και απευθείνονται δεν έχουν μνήμη (γιατί άμα είχαν τα πράματα θα'ταν καλύτερα!) και στο γεγονός ότι η νεολαία δεν τα έζησε τα χάλια τους εκείνα!
Αυτός αισθάνεται δικαιωμένος, μέσα στην έπαρση και τον οπορτουνισμό του (άλλα λέω, άλλα κάνω και λογαριασμό δε δίνω, σήμερα έτσι αύριο γιουβέτσι)..Και γω αισθάνομαι δυο φορές δικαιωμένη!Και γιατί το ΚΚΕ, όχι μόνο δε συμμετείχε, αλλά και γιατι από τότε είπε ότι το όνομα δεν έχει σημασία, ότι αν περιέχεται η λέξη Μακεδονία να έχει αποκλειστικά γεωγραφικό προσδιορισμό. Και γιατί για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται αυτό που λέμε: είναι αφερέγγυοι, κοροϊδεύουν τον κόσμο!

κάποια πρώτα προβληματάκια από την ανεξαρτητοποίηση (λέμε τώρα) του Κοσόβου..

Τα πρώτα προβληματάκια μόλις ξεκίνησαν!
εδώ, εδώ εδώ εδώ και εδώ
κατα τα άλλα, η ΕΕ συνιστά τη γνωστή "αυτοσυγκράτηση" και βεβαιώνει ότι απλά έγινε μια εξαίρεση στον κανόνα, γιατί οι Κοσοβάροι ήταν πολύ καταπιεσμένοι, ενώ οι Παλαιστίνιοι για παράδειγμα, δεν είναι τόσο καταπιεσμένοι και να μην χαίρονται..Πέφτει και δούλεμα από πάνω! Η δε ελληνική κυβέρνηση, δεν βλέπει κανένα πρόβλημα, το ΠΑΣΟΚ λέει ότι με αυτά τα πράματα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί και ο ΣΥΝ, ότι πάλι η ΕΕ διολίσθησε και έγινε ουρά των ΗΠΑ, και γω αναρωτιέμαι τι άλλο να κάνει πια αυτή η ΕΕ για να τους πείσει ότι είναι τόσο κακιά, όσο φαίνεται...

Θυμάσαι....;

Δε θέλω να ξημερώσει η Κυριακή...Γιατι θα αναγκαστώ να θυμηθώ..Και δε θέλω να θυμηθώ τίποτα από όλα αυτά, πώς κάποιοι "κέρδισαν" την ανεξαρτησία τους, κάποιοι περήφανοι αετοί των Βαλκανίων, πώς γίναν γεράκια από τα Γεράκια που κατασπαράζουν ανθρώπους..Δε θέλω ούτε να φανταστώ, πόσα ποτάμια αίματος θα ξανατρέξουν, πόση ακόμα αδικία θα αντικρύζουν τα Γεράκια πάνω στη γη, καθώς πετούν ψηλά στον ουρανό,με τα μάτια τους γεμάτα αίμα ανθρώπων..Δε θέλω να θυμηθώ τίποτα από όλα αυτά και τίποτα από αυτά δε θέλω να ξαναδώ..Ντροπή, δεν είναι λέξη που ταιριάζει σε περήφανους αετούς, αυτοί δεν φταίνε..Καμιά λέξη δεν ταιριάζει και αδυνατώ να σκεφτώ για να περιγράψω αυτό που νιώθω σαν θυμάμαι..

Δίκαιη λύση. Δίκαιη κοινωνία!

«Πορευόμαστε μαζί για να αποτρέψουμε τη διχοτόμηση. Πορευόμαστε μαζί για να τερματίσουμε την κατοχή και τον εποικισμό. Για να επανενώσουμε την πατρίδα μας. Για να δώσουμε τέλος στη στασιμότητα. Πορεύονται μαζί μας για να πετύχουμε δίκαιη λύση. Για να κάνουμε τη χώρα μας, τόπο μόνιμης ειρήνης, συνεργασίας και ασφάλειας. Χώρα ευημερίας και προόδου για όλα τα παιδιά της. Χώρα που να διασφαλίζει το μέλλον των παιδιών και των γενεών που θα έλθουν. Η διχοτόμηση απειλεί την πατρίδα και το λαό μας. Αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια των επιτυχιών και των κατακτήσεών μας. Το πραγματικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών είναι η επίτευξη λύσης που να απαλλάσσει από την κατοχή και να επανενώνει. Που να αποτρέπει τη διχοτόμηση».
Μαζί σου σύντροφε!

Το Realplayer,δεν είναι για όποιον κι όποιον!

Πάω να κατεβάσω το realplayer(προφανώς με όλα κάτι τέτοιο θα γίνεται) για να ακούω κάτι ραδιόφωνα εκεί πέρα στην Κροατία και μου 'ρθε να διαβασω τους όρους με τους οποίους πρέπει να συμφωνήσω, για να αρχίσει το κατέβασμα...Και τι να δώ! Αυτό! You acknowledge that none of the software [..] may not be downloaded [..] (i) in Afghanistan (Taliban cotrolled areas), Cuba, Iran, Iraq, Libya, N. Korea, Serbia (except Kosovo), Sudan and Syria or any other country subject to a US embargo. Και λέω...Προφανώς αν ήμανε σε καμιά χώρα που'χε εμπάργκο αμερικάνικο, θα το ήξερα, αλλά βέβαια δεν ξέρω αν θα είχα και υπολογιστή να'χω και καϊλέ να κατεβάζω το realplayer..Στο Αφγανιστάν εκεί που είναι οι ταλιμπάν έχει ίντερνετ?! Καλά, με τις άλλες χώρες ξέρω, αλλά με το Σουδάν τι ζόρι τραβάνε?!Και το κορυφαίο όλων..Η Σερβία έχει ξεβρακωθεί εδώ και πόσα χρόνια, γιατί να μην κατεβάσει ο δόλιος ο Σέρβος το realplayer?! Δηλαδή ακόμα και εδώ, στο φτύσιμο?!

ΥΓ. Στη φωτό, Κοσοβάροι ευχαριστούν όλους αυτούς, που μπορούν να κατεβάσουν το realplayer...

να τι θα παίζουν τα γιγάντια μεγάφωνα που θα βάλω!

Απλά αγνοήστε τον Τίτο!

Τι να κάνετε για να (μη) ζείτε με 500 ευρώ το μήνα

Λοιπόν, τα πράματα είναι πολύ απλά..Στην τράπεζα έχω 2,80 ευρώ και στην τσέπη 20 μαζί με κάτι φραγκοδίφραγκα, σύνολο 23,30 ευρώ..Χρωστάω 100 στη ΔΕΗ, 50 στο νερό, 160 στο κινητό, 172 στην εφορία, 160 στο ΤΕΒΕ, περιμένω τον ΟΤΕ, χρωστάω άλλα 30 στα κοινόχρηστα, γιατι τα 250 από τα 280 που μου'ρθαν τα πλήρωσα, πρέπει να πάω στο γιατρό αλλά θα πληρώσω και ένα 50ευρω την επίσκεψη, συμμετοχή για! επίσης πρέπει να πάω στη βιβλιοθήκη να βγάλω φωτοτυπίες γιατί δεν μπορώ να δανειστώ τα βιβλία, οπότε πρέπει και εκεί να πληρώσω 10 λεπτά τη σελίδα, πες να βγαλω καμία 50αριά σελίδες, άλλα λεφτά εκεί...

Θα πληρωθώ την άλλη βδομάδα..Θα πάρω τα ζεστά μου 500 ευρώ και θα πρέπει μετά να βρω ένα τρόπο να ζήσω για ένα μήνα με ό,τι περισσέψει...Περισσεύει τίποτα, γιατί δεν είμαι και καλή στα μαθηματικά! τα πτυχία μου δεν τα έχω κορνιζόσει, είναι αρκετά και δεν έχω λεφτά..Άσε που με πιάνει κατάθλιψη όταν τα σκέφτομαι...Σύμβαση ορισμένου χρόνου, σήμερα έιμαι, αύριο δεν είμαι..Αλλά και που είμαι, πάλι δε βγαίνω...Με 500 ευρώ την βγάζουν οι φοιτητές, και γω εκεί έχω μείνει, δε μεγαλώνω, κι ας περνάν τα χρόνια..τι να κάνω?

Καμιά φορά απελπίζομαι, λίγο οι υπολογισμοί που δεν βγαίνουν, λίγο η σκέψη ότι μια ζωή έτσι θα είναι τα πράματα, δε θέλει και πολύ να σε πάρει από κάτω...Μες στην απελπισία μου θα μπορούσα να σκεφτώ πολλά χαζά, να γαντζωθώ από κανέναν βουλευτή, όπως κάνουν χιλιάδες άνθρωποι, θα μπορούσα να πω πάλι καλά που έχω και τα 500, θα μπορούσα να πω ας γίνει κάτι γρήγορα, μια ρύθμιση βρε αδερφέ, να τσιμπίσουμε και μεις κάτι παραπάνω, να αποθέσω τις ελπίδες μου σε κάτι το "εφικτό", το "ρεαλιστικό"...

Μα το σκέφτομαι και πάλι καλά και ούτε αυτές οι λύσεις μου κάνουν..Γιατί θα πρέπει να παζαρέψω όλα αυτά που κανονικά δικαιούμαι, για ένα κομμάτι ψωμί και είμαι πολύ θυμωμένη για να παραχωρήσω έστω και μια σπιθαμή από όλα αυτά που δικαιούμαι αλλά το σύστημα μου στερεί..Δε θέλω να επιβιώσω, θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος! Να ζήσω με όλον αυτόν τον πλούτο που κάθε μέρα παράγει η τάξη μου, να τον βάλουμε κάτω και να πούμε έτσι θα καλύψουμε τις ανάγκες μας και δε θα νοιαστούμε για το αφεντικό, για την ανατγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, για όλες αυτές τις αηδίες που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι δικά μας προβλήματα...

Στις 13 Φλεβάρη έχει απεργία, κανείς δεν ασχολείται μαζί της, παρα μόνο αυτοί που έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτή τη μάχη..Θα απεργήσω, στα μπλόκα του ΠΑΜΕ, γιατί δεν πάει άλλο..Δε θα χαρίσω τίποτα, δε θα δεχτώ τίποτα λιγότερο από αυτό που δικαιούμαι! Αμφισβητώ τον πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής, βγαίνω από τα δεσμά της μούφας που μου πουλάνε, το λέω καθαρά: δε γουστάρω να υπηρετώ τα αφεντικά, δε θέλω να έχω αφεντικά πάνω από το κεφάλι μου, βλέπω μακριά, μια κοινωνία που ο λαός θα κάνει κουμάντο. Κι ας κουραστώ, είναι η μόνη λύση που πραγματικά υπάρχει!

Γιουγκοσλαβία, σήκω να σ'ακούσουν!

Πήγα σινεμά τις προάλλες.Να δω μια σέρβικη ταινία, την Παγίδα. Πολύ ωραία ταινία, δίκαιη ταινία. Ένας πατέρας αναγκάζεται να σκοτώσει για να βρει λεφτά για την εγχείρηση του γιού του. Τον κοροϊδεύουν όμως και λεφτά δεν παίρνει. Τα φέρνει έτσι η ζωή που τελικά ευεργετείται από την οικογένεια του θύματός του. Από εκεί βρίσκει και την τιμωρία. Η ταινία θα μπορούσε να μιλά για τα σημερινά αδιέξοδα της Σερβίας στην περίφημη και πολυδιαφημιζόμενη μετα-Μιλόσεβιτς εποχή. Αφού τους τάξαν λαγούς με πετραχήλια, αφού τους ανάγκασαν να τα ξεπουλήσουν όλα, τώρα απλά συνεχίζουν να τους πίνουν το αίμα. Σκοτώσαν την περιφάνεια και την ανεξαρτησία τους, για έναν δυτικό παράδεισο, που και μείς τόσο χρόνια ακούμε αλλά ποτέ δεν πρόκειται να δούμε, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Κι όταν πια το πράμα είχε τελειώσει, όχι μόνο δεν είδαν αυτά που περίμεναν αλλά η ζωή τους χειροτέρεψε, κομμάτια ξανά, φτώχεια, μιζέρια και καμία ελπίδα στο βάθος...Ξενέρωσα γιατί η ταινία ήταν στα γερμανικά ( α ρε ΕΕ με την πολυπολιτισμικότητά σου!). Αλλά θύμωσα, οργίστηκα όταν στο διάλλειμα είδα στην αίθουσα έναν από αυτούς τους τύπους, που πριν χρόνια κόμιζαν τους λαγούς με τα πετραχήλια στη Σερβία, πραχτορίσκος του χειρίστου είδους, να βλέπει τα χάλια της σημερινής Σερβίας, της Σερβίας έτσι όπως αυτός και οι όμοιοί του κατήντησαν. Και δεν ήταν ότι με ενόχλησε η παρουσία του. Με εξόργισε ότι ζουζούνιαζε με μια γκόμενα...Ήταν πολύ χαρούμενος..Κι ας μπροστά στα μάτια του ξεδιπλωνόταν ένα δράμα, έχει προκαλέσει πολλά, κι ας φρόντισε κι αυτός να κλέψει τη χαρά και τον έρωτα από δεκάδες ανθρώπους, κι ας φρόντισε ο ίδιος να τους κλέψει τα πάντα...γρανάζι είναι, όχι ο κύριος φταίχτης...μα δεν μου αρκούσε αυτό για να με παρηγορίσει...τίποτα δεν μου έφτανε για να μη βάλω τα κλάματα, τη στιγμή που ξέρω ότι ακόμα συνεχίζουν να κομματιάζουν την πελώρια χώρα..Δεν έχει σταματημό η δολοφονική τους διάθεση...Σήμερα αύριο, σε μια βδομάδα οι μαφιόζοι του ΟΥΤΣΕΚΑ θα ανακηρυξουν την ανεξαρτησία του Κοσόβου.. τρέμω στη σκέψη...Θέλω να ουρλιάξω, πονάω, υποφέρω..Δεν έχει σταματημό...μακάρι να μπορούσα να φτιάξω γιγάντια μεγάφωνα, να τα βάλω απ'άκρη σ'άκρη σε όλες τις γωνιές της Γιουγκοσλαβίας να παίξω ένα τραγούδι, αυτόυ που λέει Γιουγκοσλαβία σήκω να σ'ακούσουν!όποιος δεν ακούσει το τραγούδι, θα ακούσει την καταιγίδα! μα πού είστε όλοι?!

ΥΓ. Φυλάμε την ενότητα και την αδερφότητα, ως κόρη οφθαλμού!

Κεκτημένη ταχύτητα...ίσως και απλό μίσος...

Άκουσα και γω για τα γεγονότα στην ΑΘήνα μεταξύ φασιστών και αναρχικών και είπα να μάθω τι άκριβώς έγινε...Μπαίνω στο ΙΝΤΥ, διαβάζω την πρώτη σελίδα, α μάλιστα λέω, συνεχίζω να διαβάσω και τα σχόλια παραδίπλα...Και τι να δω! Βλέπω αυτό! Και λέω..μα καλά!Πόσο κολλημένος πρέπει να είναι κανείς! Ρε φίλε ο Κυριακάτικος κλείνει την ύλη του την Πέμπτη!Πώς θα μπορούσε να γράψει για τα γεγονότα του Σαββάτου! Θα μου πείς θα μπορούσε να ξανατυπωθεί το φύλο από την αρχή, αλλά άμα είσαι δογματικός και τα λοιπά, πού να κάνεις τόσο επαναστατικές πράξεις! Μετά έφαγα μια φλασιά και θυμήθηκα μια δημοσκόπηση που έβγαζε τον Άνθιμο πιο δημοφιλή παπά από όλους τους άλλους...Τζίζους Κράιστ! είπα μέσα μου...Τι έχει να γίνει τώρα που έχουν πάρει φόρα τα φασισταρία!Τέλοςπάντων, αυτό επειδή τα πήρα...Γενικά από χθες είμαι απίστευτα φορτωμένη...Αύριο περισσότερα για τα νεύρα μου και τη φάση στην Αθήνα..