Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

6 λόγοι να καταλάβεις

Κυριακή βράδυ, Ιούλης μήνας...Η Σαλονίκη είναι άδεια, η συννεφιά και η απογευματινή βροχή με ρίξαν σε βαθιά μελαγχολία απόψε...Ήταν ένα πολύ εποικοδομητικό σαββατοκύριακο: πρώτον, συνειδητοποιείς ότι δε χρειάζεται να ρωτάς τον άλλο συνέχεια "μ'αγαπάάάάάάς?" για να δεις άμα σ' αγαπάει. Αρκεί να δεις τον άλλο να 'χει τα μάτια ανοιχτά 7 η ώρα το πρωί, για να δει ότι κοιμάσαι επιτέλους...

Δεύτερον, συνειδητοποιείς ότι οι μαλάκες είναι παντού αλλά οι πιο μεγάλοι μαλάκες είναι ακριβώς δίπλα σου. Αργά τη νύχτα, δίπλα στη σκηνή σου και γκαρίζουν μιλώντας για μπάφους και αδιαφορώντας για το αν όλοι τριγύρω κοιμούνται..Χέστηκαν..Την επόμενη, όταν γυρίσουν στην πανηλίθια καθημερινότητά τους, θα λένε "μαλάκαααα!περάσαμε τέλεια στο Ποσείδι!" Πρώτα ο εαυτός μας και άμα το φέρει η στιγμή, πρώτα οι μαλάκες οι φίλοι μας και πάντα τελευταίος ο υπόλοιπος κόσμος..Μέχρι εκεί φτάνει η "εναλλαχτικότητά" τους, μέχρι εκεί φτάνει η μαστουρωμένη, μηδενιστική αλλά ταυτόχρονα και τόσο "μαλάκα, τους έχω όλους χεσμένους" λογική τους...Δε βαριέσαι..Κωλόπαιδο φαίνεσαι ακόμα και μέσα στη νύχτα.

Τρίτον, συνειδητοποιείς πόσο εντελώς ηλίθιος κόσμος κυκλοφορεί εκεί έξω..τόσο ηλίθιος που μπορεί να σκοτωθεί εξαιτίας της ηλιθιότητάς του αλλά την ίδια στιγμή να πάρει και άλλους πέντε στο λαιμό του..Επειδή είναι ηλίθιος..Επειδή είσαι μια θεία, που προσπαθείς να περάσεις επαρχιακό δρόμο της Χαλκιδικής, Κυριακή απόγευμα, αλλά κοιτάς μόνο τη μία λωρίδα κυκλοφορίας..Η άλλη δεν υπάρχει..Η άλλη εξαφανίστηκε..Κι ας έρχονταν από αυτήν, την άλλη λωρίδα η Παρτιζάνα και οι άνθρωποι που αγαπάει..Χέστηκες..Εσύ θέλεις να περάσεις απέναντι...Ευτυχώς για όλους πέρασες απέναντι και μεις συνεχίσαμε, έχοντας χάσει δέκα χρόνια από τη ζωή μας...

Τέταρτον, συνειδητοποιείς ότι δεν παίζει ποτέ να ξεκολήσεις από τη Γιούγκα, γιατί η Γιούγκα, για έναν παράξενο λόγο, σου θυμίζει καλοκαίρι..Όχι όμως ένα οποιοδήποτε καλοκαίρι...Εκείνο το καλοκαίρι, όπως το είχες στο μυαλό σου όταν ήσουν μικρός και το περίμενες πώς και πώς, το καλοκαίρι που έπαιζες όλη μέρα στη γειτονιά με τα παιδάκια και μετά πήγες θάλασσα, έχοντας πάντα στο νου σου να μετράς τα παγωτά και τα μπάνια που έκανες, γιατί άμα γύριζες στο σχολείο τα άλλα παιδάκια θα σε ρωτούσαν 'πόσα παγωτά έφαγες εσύ το καλοκαίρι;!". Αυτό το καλοκαίρι, που στο βάθος των αναμνήσεών σου είναι χρυσαφί, είναι η άμμος και ο χαρούμενος κόσμος να λιάζεται πάνω της. Αυτή είναι η Γιούγκα...Κι αυτή η Γιούγκα υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό μου..

Γιατί, πέμπτον, συνειδητοποιείς ότι αυτή η Γιούγκα, που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό σου, αρχίζει και ξεθωριάζει, αρχίζει και χάνεται στο χρόνο...Δεν την βρίσκεις πουθενά, παρά μόνο τυχαία, εκεί που καθαρίζεις το σπίτι μιας θείας που μάζευε χαρτούρα και ανάμεσα στα άλλα βρίσκεις και ένα φυλλάδιο του γιουγκοσλαβικού ΕΟΤ να σου λέει πόσο παραδεισένιος προορισμός είναι η Γιούγκα, πως τα νερά της είναι φημισμένα και τα φαράγγια των ποταμών της, τα πιο βαθιά στον κόσμο..Θέλεις να κλάψεις γιατί νιώθεις μόνος και η Γιούγκα δεν υπάρχει πια πουθενά, ίσως βέβαια να την βρεις στις αντιφάσεις των φίλων σου: "Άσε και ξέρεις τι καλά περνούσαμε τότε;!" για να θυμηθεί μετά αυτό που του μάθανε καλά τόσα χρόνια "Ναι, αλλά ας μείνει ο καθένας μόνος του"...Είναι η βιογραφία του Τίτο, φάτσα κάρτα στη βιβλιοθήκη, του ψεύτη Παρτιζάνου Τίτο, που όμως δεν μπορώ να σου δανείσω γιατί ήταν του παππού και μόνο έτσι θυμάμαι τον παππού, γιατί ο παππούς ήταν λάτρης του ψεύτη Παρτιζάνου Τίτο..Είχε κρύο και έβρεχε στο Βελιγράδι κι ας ήταν Ιούλης μήνας, κι ας βρισκόμασταν στην καρδία του καλοκαιριού...

Αυτή η βιογραφία, φάτσα κάρτα στη βιβλιοθήκη είναι το έκτο πράγμα που συνειδητοποιείς, εκεί που κάθεσαι στην παραλία, νύχτα και η παρέα λέει τρομαχτικές ιστορίες..Συνειδητοποιείς ότι η πιο τρομαχτική ιστορία που έχεις να πεις είναι μια ιστορία που κανείς, εκτός από σένα, δε θα τρομάξει..Είναι αυτή η εναλλαγή, το ζεστό και χαρούμενο καλοκαίρι που γίνεται βροχερό και συννεφιασμένο απόγευμα Κυριακής, Ιούλη μήνα στη Σαλονίκη..Αυτό είναι το πιο τρομαχτικό που θα μπορούσα να πω, το τέλος της Γιούγκας, το τέλος μιας καλοκαιρινής μέρας..

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μην κάνεις τέτοια ποστ τώρα...

4 μέρες θέλω ακόμα για να γυρίσω, έχω εδώ και καιρό που κατάλαβα πως είναι αλλιώς να 'σαι στη Σαλονίκη...

θέλώ να γυρίσω...

"κι αν ζω στην ξελογιάστρα την Αθήνα
για σένα τραγουδώ κάθε βραδιά"

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

χαχα!ελα να πήξουμε παρέα!

Λαϊκό Στρώμα είπε...

Να βρούμε τέταρτο για κουμ-καν.

Ανώνυμος είπε...

ρε παρτιζάνα να ρίξω και εγώ τους 1006 λόγους για τους οποίους θέλω να "παικτώ" εδώ στην Κύπρο?

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

@Λαϊκό στρώμα, σίγουρα θα βρεθεί κανάς ξεχασμένος!
@Κύπριε απελπισμένε, εσείς εκεί τουλάχιστον έχετε ήλιο!Φαντάσου να είχες να τη μάχη μέσα στη βροχή..Δε λέει!Υπομονή..Ετσι κι αλλιως η γη θα γινει κοκκινη!

Ανώνυμος είπε...

@partizana den ime apelpismenos, to ksereis poli kala... apla goustaro na hono...!!!

p.s. kata lathos den mpike to onoma

Misha είπε...

Παρτιζάνα νά 'σαι καλά! Το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Έχουμε πάνω-κάτω την ίδια ηλικία (εγώ μάλλον είμαι ποιο μεγάλος) οπότε μου ξύπνησες αντίστοιχες παραστάσεις.

Αυτό με το "μ' αγαπάαααας;" πρέπει να το κάνουμε πανό μπας και κάποιες γυναίκες σταματήσουν επιτέλους.

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

χαχαχαχαχχα!Αγαπητέ Μίσα, λίγο δύσκολο το βλέπω!Αυτά τα πράγματα δεν σταματάνε ποτέ, αλλά άμα σε ξαναρωτήσουν πες απλά "εννοείται βρε πως σ'αγαπώ!" (όλην την πρόταση θα πεις) και θα βρεις την ησυχία σου!δεν είναι δύσκολο!

Ανώνυμος είπε...

misha, τρελάθηκες; Τώρα, όσες διαβάζουν Παρτιζάνα θα κάθονται ξύπνιες μέχρι το πρωί και θα τσεκάρουν αν «έχουμε τα μάτια ανοιχτά, για να δούμε αν κοιμούνται επιτέλους», για να δουν αν τις αγαπάμε... Και αλίμονο αν σε πάρει ο ύπνος! Άσε, προτιμώ το «μ' αγαπάαας;»

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

έλα και συ Στέλιο!Από ό,τι βλέπω και συ ζουζουνοχαρούμενος είσαι...Και για να μην παρεξηγηθώ!το νόημα της πρότασης είναι αυτό: κορίτσια, είναι παντελώς ηλίθιο να ρωτάτε αν σας αγαπάει, γιατί κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα για να δείξει ότι σαγαπαέι!ΔΕ χρειάζεται να ρωτάτε!
Αγόρια!Αν σας ρωτήσουν, παρόλα αυτά, αν τις αγαπάτε απλά πείτε "ναι βρε σαγαπώ!" και ξεμπερδεύετε!Ειναι τοοοοοσο απλό!

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλη καριόλα η πραγματικότητα σ/φισα..

Υ.Γ. αυτά τα "μ'αγαπάς" είναι ό,τι πιο ύπουλο παίζει εκεί έξω.

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

Πόσο μεγάλη καριόλα είναι!Στην περίπτωση της Γιουγκας, πιο μεγάλη καριόλα είναι η αδυναμία να την αλλάξεις την πραγματικότητα!
Οι γκόμενες είναι ύπουλες!Αιφνιδιάστε λέγοντας "ναι μώρο μου!" διαρκώς!

Ανώνυμος είπε...

κι αν έτσι, για αλλαγή, για να μην εγκαθιδρυθεί η πλήξη η θανατηφόρα έλεγες "όχι"; Και συμπλήρωνες "και σταμάτα να κάνεις αδιάκριτες ερωτήσεις που αφορούν τον ψυχισμό μου"; Θα αποκτούσε ένα κάποιο ενδιαφέρον το ύπουλο παιχνίδι, όπως ολόσωστα επισημαίνει το 5 σύνταγμα. Τι λες Παρτιζάνα;

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

@Παλιανάποδα, αν το πεις αυτό, θα αρχίσει η μιρλα!Οι γυναίκες είναι ύπουλες, θα στο κρατήσουν μανιάτικο, θα σου σπασουν τα νεύρα μέχρι να ικανοποιήσουν την αδηφάγα τους ανάγκη για επιβεβαίωση!Τι προτιμάς?!Σας έχω δώσει τη λύση, μη το ψάχνεις, πες "ναι" και όλα τελείωσαν!

Ανώνυμος είπε...

Μπορείς να πεις 'παράτα με", να στραβώσει και να σ'αφήσει, και μετά με την επόμενη το ίδιο κι ύστερα το ίδιο, μέχρι που θα βρεθεί κάποια που θα της λες σ'αγαπάω και..βασικά θα στραβώσει πάλι και θα σκεφτεί:μάλλον αυτό λέει συνέχεια, άρα δεν είναι εμπιστοσύνης.
Οπότε μετά στην επόμενη κ.ο.κ.
(έχω τρομερή διάυγεια σήμερα...)

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

Στρατηγε μου, παίζει κι αυτό!Αρα ποιά είναι η λύση τελικά?!Ποιά πρέπει να είναι η ταχτική?!

Ανώνυμος είπε...

Η βία δεν είναι λύση, η Λία όμως είναι Βίσση!

Ενδιαφέρουσες είναι και οι άσχετες απαντήσεις, τύπου:

"Μ' αγαπάς?"
"Απέραντο γαλάζιο".

Για τους ριψοκίνδυνους της παρέας, καθότι εμπεριέχουν μπόλικο ρίσκο...

ΠΑΡΤΙΖΑΝΑ είπε...

Αθλιε οι απαντήσεις άσχετου τύπου είναι πραγματικά αυτοκτονικές!νταξει, από τη μια σας καταλαβαίνω ότι μάλλον είναι σπαστικό να σε ρωτάει η άλλη αν την αγαπάς, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αρνήστε να πείτε αυτό το "Ναι!"..Επιμένω!Είναι η καλύτερη λύση!Και για του λόγου το αληθές σας καλώ όλους να κάνετε το πείραμα και να με θυμηθείτε!

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι απλό, ρε Παρτιζάνα. Είναι παγίδα η ερώτηση. Με το "ναι" η γυναίκα αρχίζει να ονειρεύεται ζιπουνάκια. Δεν το λέω για κακό. Παρένθεση: μιλάμε για τις περιπτώσεις που, ενώ αγαπάμε, διστάζουμε να το πούμε. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε λίγο κότες να αναλάβουμε τις ευθύνες που συνεπάγεται το "σ' αγαπώ". Και μετά, όταν μας φύγει η αγαπημένη γιατί κάποιος άλλος ήταν πιο μάγκας και έτοιμος να σηκώσει όλο το πακετάκι που πάει με το "σ'αγαπώ", και άρα δεν κώλωσε να το πει, μας πιάνει η κλάψα, σκυλομετανιώνουμε και βρίζουμε στον καθρέπτη "τι μαλάκας είσαι!", πληγώνεται ο αντρικός μας εγωισμό και σκεφτόμαστε: "δεν καταλαβαίνω τι περισσότερο της δίνει ο άλλος. Και εγώ την αγαπούσα, της το έδειχνα με τον τρόπο μου". Παπάρια! Τεσπα, δεν λέω άλλα, γιατί σοβαρεύει η κουβέντα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι όμως ούτε τα όνειρα με ζιπουνάκια ούτε το παράτημα το πρόβλημα, νομίζω. Είναι κυρίως ότι αυτό το «μ΄αγαπάς» «σε λατρεύω» έχει την τάση να γεμίζει τον χώρο ασφυκτικά, μέχρι πνίγμου και οι λέξεις να υποκαθιστούν (υπονομεύουν, πνίγουν) το πράγμα. Να κάτι σαν τους επίσημους λόγους των επσιήμων για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό στην Σοβιετική Ένωση, ας πούμε τουλάχιστον μετά τον πόλεμο.
(τι παλιαναποδα θα ήμουν, αν δεν έριχνα το καρφί μου -- το εννοώ όμως και με πονάει.)

Νοσφεράτος είπε...

Παρτιζανα
σουφτιαξα ενα Ποστ
για σενα (και τις αλλες Παρτιζανες
στο νεο μου Μπλογκ
http://nosferatos.blogspot.com/