Μελαγχολικό Πάσχα

Ήταν το πιο γρήγορο Πάσχα όλων των εποχών! Με την οικογένεια, βγαλμένη από κάποια ταινία του Κουστουρίτσα, στο χωριό στο Κιλκίς (δεν είμαστε Πόντιοι, σε καμία περίπτωση!). Είχα πολλά χρόνια να κάνω Πάσχα μαζί τους στο χωριό και συνειδητοποίησα γιατί το απέφευγα συστηματικά..Δεν έχω πρόβλημα με την οικογένεια, ίσα-ίσα πέφτει πολύ γέλιο, ο καθένας είναι ένα τσίρκο από μόνος του.


Μάλλον έχω πρόβλημα με τις αναμνήσεις μου..Πήγαινα στο χωριό όταν ήμανε μικρή, αμέσως μόλις κλείναν τα σχολεία, στον παππού και τη γιαγιά, ερχόταν και οι φίλες μου και περνάγαμε ωραία. Μια φορά είχα και ένα κοτοπουλάκι μαζί, αλλά ψόφησε το καημένο και είχα τύψεις γιατί νόμισα οτί εγώ φταίω, που δεν το πήγαινα βόλτες..Μια άλλη φορά έφαγα ένα ρυζόγαλο ενώ δεν έπρεπε και όλες οι καρακάξες με κατηγορούσαν για αμαρτωλή και το είπαν στη γιαγία μου και αυτή με έβαλε να διαβάσω κάτι προσευχές για να μπορέσω να κοινωνήσω την άλλη μέρα. Η γιαγία δε θύμωσε μαζί μου θυμάμαι αλλά έβγαλα τα συμπεράσματά μου: δεν μπορώ να δένομαι με ζωάκια και δεν μπορώ να έχω την ευθύνη τους, καθώς και δε χρειάζεται να παίρνω μαθήματα από κλώσσες για τον ενάρετο βίο, μιας και η γιαγία που ήταν η πιο θρήσκα σε όλο το νομό δε με μάλωσε..
Η Ανάσταση, κλασσική ιστορία..Στην άκρη της αυλής εμείς, οι νέες κλώσσες του χωριού, ντυμένες ωσάν να πηγαίνουν στα μπουζούκια..Η αισθητική μου τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα για άλλη μια φορά! Κανένας σεβασμός στο μυστήριο και στο χώρο..Ακούσαμε το κορυφαίο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, φιλιθήκαμε σταυρωτά, μου διαλύσαν το αυγό μου και πήγαμε σπίτι για τη μαγειρίτσα..Έφαγα τα δυό μου πιάτα και μετά ύπνος!Ούτε επαρχιακό σκυλάδικο, ούτε τίποτα!


Τώρα πια όχι μόνο δεν έρχονται οι φίλες μου, ούτε καν σουβλίζουμε και το κυριότερο πάει και η γιαγιά..Δράμα το Πάσχα!Οι κλώσσες του χωριού έχουν παντρευτεί εδώ και χρόνια, να μην σου πω ότι κοντέυουν να παντρέψουν και τα παιδιά τους..Ο Κώστας Ζούμπας στο επαρχιακό σκυλάδικο δεν προσφέρει κανένα ενδιαφέρον, ούτε σαν κάλτ μορφή έστω..Καπνά δε βάζει κανείς και οι φούρνοι μένουν να σκουριάζουν. Ο θείος μου λέει, θα βάλει σαλιγκάρια.


Ήταν και ο καιρός μουντός, ψιλοέβρεχε και το σκηνικό έγινε ακόμα πιο μελαγχολικό..Πήρα το λεωφορείο από τη Γουμένισσα και ξαναείδα με πολλή χαρά, εκεί που περίμενα, το μεγαλύτερο γρίφο όλων των εποχών..Το κρεοπωλείο "Έπρεπε". Πάντα αναρωτιόμουν γιατί να βγάλει κάποιος το κρεοπωλείο του 'Έπρεπε"..


Ήρθα μάνι μάνι στη Σαλονίκη, βρέχει ακόμα και η πόλη είναι άδεια..Είναι που είναι μελαγχολική από μόνη της, τώρα έτσι άδεια και βροχερή ήταν μια σκέτη κατάθλιψη..Μισώ τις ώρες της σιωπής μου, όταν δεν έχω τίποτα να πω και κυρίως όταν δε θέλω τίποτα να πω, κι ας έχει κόσμο γύρω μου...
Προτιμώ να θυμάμαι. Τότε που ήταν όλοι εκεί, τότε που έκανα αμάν να πάω στο χωριό μου..Τότε ήταν ωραία και δεν υπήρχε αυτή η σιωπή, να σε βαραίνει, όπως αυτή η κωλο-υγρασία, Απρίλη μήνα, σου βαραίνει τα κόκκαλα..Ελπίζω του χρόνου να είναι καλύτερα, στο χωριό ή και κάπου αλλού, χωρίς σιωπή, χωρίς βροχή..Χρόνια πολλά σε όλους!