Για το βιβλίο, το ψωμί και τον καθαρό μας αέρα...

Όταν φοιτητές βγαίνουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ενάντια στο ξεπούλημα του, όταν υπερασπίζονται το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και απαιτούν να υπηρετεί τις ανάγκες του λαού και όχι του κεφαλαίου, όταν υπερασπίζονται το βιβλίο τους, το δικαίωμα στην ολόπλευρη μόρφωση και στη δουλειά με δικαιώματα, τότε έρχονται τα ΜΑΤ..
Όταν μαθητές απαιτούν ένα σχολείο που θα μορφώνει και δε θα εξοντώνει, όταν απαιτούν ένα σχολείο που θα τους μαθαίνει να σκέφτονται και όχι να τους κάνει το μυαλό κιμά, τότε πάλι έρχονται τα ΜΑΤ..
Όταν εργαζόμενοι, συνταξιούχοι απαιτούν μισθούς και συντάξεις για να ζουν αξιοπρεπώς και να μη μαζεύουν ζαρζαβατικά από τα σκουπίδια των λαϊκών αγορών, όταν απαιτούν να ξεκουραστούν λίγο πριν πεθάνουν και να μη δουλέυουν μέχρι τον τάφο, τότε πάλι έρχονται τα ΜΑΤ..
Όταν ο λαός απαιτεί καθαρό αέρα να αναπνεύσει, να μην παθαίνει καρκίνο από τα σκουπίδια που καίγονται δίπλα του, τότε πάλι έρχονται τα ΜΑΤ..
Γιατί το δικαίωμα στη μόρφωση, στην αξιοπρέπεια και στον καθαρό αέρα, μετατράπηκε από την αστική τάξη, που κυβερνά σε προνόμιο όσων έχουν να το αγοράσουν, σε προϊόν και όσοι δεν έχουν να πάνε να πνιγούν...Γιατί η διεκδίκηση των δικαιωμάτων αυτών μεταράπηκε από το αστικό κράτος σε παρανομία, σε εγκληματική και τρομοκρατική πράξη...
Όταν το λάδι που βάζουμε στις πατάτες μας, δεν είναι λάδι αλλά λάδι που βάζουμε στο μηχανάκι μας, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα για το αστικό κράτος...Όταν όμως λέει ο λαός "δε θα με πεθάνεις εσύ εμένα, ρε κουφάλα!" ή ομοίως "δε θα με κάνεις ντουβάρι , ρε κουφάλα" ή "δε θα με καταδικάσεις να ζω σαν φάντασμα σε τούτο το ντουνιά, ρε κουφάλα", τότε το αστικό κράτος έχει πρόβλημα..Τότε γίνεται αμείλικτο..Τότε ανοίγει κεφάλια, παιδιών, νεαρών, παππούδων..τότε το αστικό κράτος σκοτώνει!Όπως τη γυναίκα στη Λευκίμμη..
Όταν το κράτος ανοίγει κεφάλια, όταν το κράτος στερεί από δυο παιδιά τη μάνα τους, όταν το κράτος σε καταδικάζει να ζεις με 500 ευρώ και να λες κι ευχαριστώ, τότε αυτό το κράτος δεν υπάρχει εκεί για σένα..Υπάρχει για κάποιον άλλον, για κάποιον που έχει να αγοράσει, για κάποιον που θέλει να αγοράσει και να βγάλει κέρδος από το δικό σου το αίμα, τη δικιά σου περιουσία, το δικό σου τον ιδρώτα..
Δεν περιμέναμε να πεθάνει κόσμος για να το πάρουμε απόφαση..Εκατομμύρια ανθρώπων όλους αυτούς τους αιώνες που υπάρχει ο καπιταλισμός πεθάναν κάτω από την ορατή ή αόρατη μπότα του..Τώρα όμως, είναι που πρέπει να πεθάνει και η τελευταία αυταπάτη!Ή αυτοί ή εμείς!Για το βιβλίο, το ψωμί και το καθαρό μας τον αέρα, μίσος και οργή, ανελέητο μίσος και αγώνας!