Στο Μάλι Μαδι νίκησε ο Λαϊκός στρατός, ανίκητος δεν είναι ο ιμπεριαλισμός!

Όταν πριν 16 χρόνια πήγαμε στις Πρέσπες πρώτη φορά, ήμασταν κυριολεκτικά δυο τρια λεωφορεία..Καμιά εικοσαριά σκηνές, στήθηκαν δίπλα στη λίμνη των Πρεσπών και τόσοι ήταν οι σύντροφοι, που σε δύσκολες στιγμές ξεκίνησαν το θεσμό των διημέρων της ΚΝΕ.Οι καιροί ήταν δύσκολοι και για τα Βαλκάνια, μόλις είχε διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία και είχε ξεκινήσει ο πόλεμος και μεις, εκεί που προσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας, δεν ξεχάσαμε ούτε στιγμή τον αντίπαλο..

Φέτος ήμασταν χιλιάδες..Ακριβώς γιατί δεν χάσαμε ποτέ τον αντίπαλο από το στόχαστρο. Άλλαξαν πολλά όλα αυτά τα χρόνια και γω τώρα που μεγάλωσα, που είδα τόσα πράγματα, που έμαθα άλλα τόσα, οι Πρέσπες δεν είναι πια απλά μια μαγευτική τοποθεσία..Είναι η Ιστορία μας, είναι οι νίκες μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το Ανταρτικό και τα χωριά με τα ερημωμένα πλίνθινα σπίτια, δεν είναι απλά γραφικά χωριουδάκια, είναι τα χωριά της Τσβέτας και των ηρώων του Δημοκρατικού Στρατού..Το Βίτσι, δεν είναι απλά ένα καταπράσινο βουνό, είναι η Ελεύθερη Ελλάδα..Ο Λαιμός, δεν είναι απλά μια λωρίδα γης στη λίμνη, είναι ο τάφος χιλιάδων μαχητών και γυναικόπαιδων, χτυπημένα από τους αμερικανοταϊσμένους μοναρχοφασίστες..Εκεί στις Πρέσπες, δίπλα στη λίμνη, στα βουνά τριγυρνά ακόμα η θέληση για μιαν άλλη κοινωνία..

Τίποτα δε θυμίζει κάτι από όλα αυτά στην περιοχή..Είναι γεμάτα τα χωριά με προτομές μακεδονομάχων και όχι της Τσβέτας..Είναι κάπου εκεί και η φίλη μου η Φωτίκα, που ασχολείται με τον διασυνοριακό και διαπολιτισμικό διάλογο στο τριεθνές..Μωρή Φωτίκα, οι λαοί δε θέλουν τριήμερα με ανταλλαγές συνταγών για το πώς βράζουν τα φασόλια για να ζουν αγαπημένοι! Πόσες φορές θα στο πω! Θα μπορόυσες να έρθεις στο διήμερο για να δεις τι θα πει αλληλεγγύη!

Τότε, πριν 16 χρόνια κάποιοι ακόμα ήταν μεθυσμένοιαπό τη νίκη τους, από το τέλος της Ιστορίας, όπως χαρακτήρισαν τις ανατροπές, κάποιοι ούρλιαζαν για τη Μακεδονία και ήταν όλοι εκεί, να προσθέτουν τη φωνή τους στις εθνικιστικές κραυγές που είχαν σκεπάσει τα Βαλκάνια..Όλοι "πλην Λακαιδεμονίων"..Τότε που λίγα μέτρα από τις Πρέσπες, ξεψυχούσε η Γιουγκοσλαβία, και μαζί της έκατοντάδες χιλίαδες άνθρωποι, τότε που ο χρόνος γυρνούσε πίσω, εκεί που ο πόλεμος μόνο μπορεί να σε γυρίσει, και επειδή κατέστρεψε τα πάντα και επειδή κατέστρεψε ό,τι πιο σπουδαίο είχε πετύχει ο σοσιαλισμός στην περιοχή μας, την ειρηνική συμβίωση..Γέμισαν τα μυαλά των ανθρώπων με μίσος, με σημαίες και με τις ΝΑΤΟϊκές μπότες να υποθηκεύουν το μέλλον τους..Δυστυχώς, οι Πρέσπες, παραμένουν επίκαιρες..

Εγώ μεγάλωσα και δεν αντέχω το ξενύχτι. Ούτε αντέχω τους πιτσιρικάδες γύρω μου να φωνάζουν 3 η ώρα το ξημέρωμα, την ώρα που προσπαθώ να βολευτώ στη σκηνή κάπως για να μην πονάνε τα γόνατά μου..Να σας πω και τη μαύρη αλήθεια, μεγάλωσα τόσο που μάλιστα έκανα δυο φορές παρατήρηση σε κάτι μικρούς που λέγαν ανέκδοτα (απέιλησα ότι θα τους ρίξω τη σκηνή η τρισάθλια!)..Άραγε να έκανα και γω τόση φασαρία στα διήμερα όταν ήμαν μικρή?!Μπααααα..Ήμαν ήσυχο παιδί!
Ούτε χόρεψα στα γλέντια και στις μουσικές, απέφευγα τις μετακινήσεις γιατί μπαίναν οι αμμούτσοι στα παπούτσια μου και μου γαργαλούσαν τα πόδια, ούτε μπιτς βόλεϊ έπαιξα, για να μη με κουβαλάνε μετά, ούτε σουβλάκια έφαγα (τρώω κάθε μέρα στη Σαλονίκη και είπα να αποτοξινωθώ!).

Παρόλα αυτά, τα διήμερα τις ΚΝΕ ακόμα με μαγεύουν..Είναι ο κόσμος, οι κόκκινες σημαίες και αυτοί οι αναθεματισμένοι πιτσιρικάδες που κάνουν φασαρία και δεν κουράζονται ποτέ, όλοι αυτοί που έρχονται από κάθε άκρη της Ελλάδας (Άθλιε φτάσατε?!) που κάνουν το κάθε διήμερο μια ανεπανάληπτη εμπειρία, ακόμα κι αν έχεις πάει σε όλα τα διήμερα..Είναι η βρόχα που σε πιάνει καμιά φορά, όπως στο Γράμμο, ο ήλιος που σε καίει, όπως στο Άκτιο, τα χιλιόμετρα μέχρι την Πάτρα, τα καράβια για τη Χίο, το αμάξι που κοιμάσαι στο Λαύριο, ο Άθλιος που σκάει μύτη με το μπλουζάκι Σίμπσονς και ο Ριζομπρέικερ που πουλάει ΣιΝτι στις Πρέσπες, ανάμεσα στα τιπ του κάθε διημέρου!

Είναι κι αυτή η πορεία στη Φλώρινα, κάτω από το λόφο που μας θέριζε ο κυβρνητικός στρατός προς το χωράφι που θάψαν ζωντανούς και πεθαμένους τους μαχητές του ΔΣΕ..Η πορεία στη Φλώρινα, που έχει πολλές δεκαετίες να δει τόσες κόκκινες σημαίες να διαβαίνουν αποφασιστικά τα στενά της δρομάκια..Το μνημείο στο χωράφι που δεν αντέχει το μίσος αλλά σε πείσμα τους, ξαναστήνεται και θα ξαναστήνεται για όσες φορές χρειαστεί..Είναι κι αυτή η κυρία που την πήραν τα κλάματα, μόλις μας είδε να περνάμε..

Είπα πως αυτό το διήμερο θα ήταν το τελευταίο και συμβολικά να το δεις-πρώτο στις Πρέσπες-τελευταίο πάλι στις Πρέσπες, αλλά με φαίνεται πως δε θα μπορέσω να αντισταθώ! Από τις Πρέσπες μέχρι τη Σούδα κι από το ΄Ακτιο μέχρι τη Χίο, σε όλη τη χώρα, όπου κι αν πάει το διήμερο, θέλω να είμαι εκεί, ανάμεσα στον ανθό της νεολαίας, όπως σε κάθε τι που δηλώνει ποιά είναι η νιότη του κόσμου!

Θα τα ξαναπούμε σύντροφοι του χρόνου, εκεί που θα είμαστε ακόμα πιο πολλοί ,εκεί που θα είμαστε ακόμα πιο αποφασισμένοι!

ΥΓ. φωτογραφίες το απόγευμα, που θα πάω σπίτι.
ΥΓ. Για φωτό και λοιπές λεπτομέριες δείτε εδώ στου Ριζομπρέικερ και εδώ στη Στιγμιαία Κατρακύλα της Λογικής και στον Άθλιο και στου Μπολσεβικίδη, που είναι γκαντέμης και στον Αντάρτη Μαχητή. αλλά και στον Πάλης ξεκίνημα και στον Πρεκάριο.